Sudiczki w pałacu

W takim duchu Sudiczki pojawiły się w Madrycie — ustawione skromnie na podłodze, w kątach sali, bez pedestali i reflektorów. Może niewidzialne na pierwszy rzut oka, ale uparte w swojej obecności. Paradoksalnie, właśnie ta pół-obecność sprawiła, że zabrzmiały mocniej: jak szept, który potrafi przebić się przez gwar, gitary na żywo i pod nogami kelnerów z przekąskami — i jeszcze w całości to przetrwać.

Tuż obok swoje prace pokazywała Mariko Kumon, japońska artystka mieszkająca w Barcelonie. Jej rzeźby z drutu wyglądały jak linie myśli — lekkie, migoczące, wibrujące. Zderzenie wypalonej gliny i skrupulatnie wyginanego metalu stworzyło cichy dialog: Sudiczki były ciężarem ziemi, a prace Kumon — powietrzem i ruchem. Dwie zupełnie różne energie, które spotkały się przypadkiem, a jednak pasowały do siebie jak niedopasowane puzzle.

Całość wydarzyła się w przestrzeni, która sama w sobie była już paradoksem: elegancka, historyczna willa i neoklasycystyczny porządek zestawione z tymczasową, targową aranżacją i prowizorycznymi kątami. W tej mieszance Sudiczki odnalazły swoje pierwsze „pałacowe” miejsce w Madrycie. Nie na piedestale, nie w świetle jupiterów, lecz w kątach, obok drutu, w przestrzeni pełnej kontrastów. I to właśnie tam nauczyły się, że obecność nie zawsze wymaga centralnej sceny.

Było nam bardzo miło, że Espacio Triple zaprosiło nas do udziału w tym wydarzeniu.